O książce: rok / Skończyłam osiemdziesiąt lat i nagle uświadomiłam sobie, że jeśli nie opowiem swojej historii teraz, to nigdy tego nie zrobię. A moja rodzina zniknie bez śladu. Tymczasem życie każdego człowieka jest wyjątkowe i cenne na swój sposób. Nawet w pozornie podobnych okolicznościach Przypomniawszy sobie historie mojej babci (matki mojego ojca) i mojej matki, tak żywo wyobrażałem sobie to, co było w nich opisane, że zacząłem je odczuwać jako własne wspomnienia, więc to, co napisałem o swoim życiu, tak naturalnie. wtopił się w ogólną narrację. Nigdy nie widziałem rodziców mojej matki. Nigdy nie widziałem ojca – został aresztowany w wieku 22 lat i zastrzelony w wieku 23 lat, dzień przed moimi urodzinami. Myślę, że to był „prezent” urodzinowy. Nie było z nim żadnego związku, więc najprawdopodobniej o mnie nie wiedział. Nigdy nie mieszkałam z mamą. Przez siedemnaście lat przebywała na zesłaniu i obozach. Ale miałem szczęście. Wolna pozostała moja babcia, osoba niezwykle mądra i życzliwa. Mieszkałem z nią. Zadzwoniłem do jej mamy, a do mojej matki Sonyi. Głównym postulatem Babci było: „Świat nie jest bez dobrych ludzi”. Dzięki temu przetrwaliśmy.